Er wordt aangenomen dat elke vrouw van haar kind gaat houden zodra ze erachter komt dat ze zwanger is. Maar er zijn momenten waarop een moeder, na het zien van haar baby na de bevalling, beseft dat ze geen liefde voor hem voelt. Hoewel dit niet gebruikelijk is om over te praten, betekent dit niet dat dergelijke vrouwen niet bestaan.
Als de moeder niet direct na zijn geboorte liefde voor de baby voelt, kan dit eerst haar kwelling veroorzaken - "IK BEN EEN SLECHTE MOEDER", schuldgevoel en dan bloeit postnatale depressie. Ze wordt beschouwd als een inferieure, nepmoeder en maakt zich grote zorgen over deze sensatie.
Barbara Hopkins, een Engelse leraar van een Londense school, besloot haar verhaal over het krijgen van een baby en liefde voor hem te delen om mensen uit te leggen dat situaties anders zijn. De moeder van een tweejarig kind vertelde eerlijk gezegd het netwerk over haar gevoelens voor haar zoon.
Ik voelde geen liefde voor mijn zoon op het moment van zijn geboorte. Ik voelde verschillende gevoelens toen ik mijn kind voor het eerst zag: vreugde, verbazing over het feit dat ik dit wonder kon dragen en baren, maar aanvankelijk was er geen liefde, nee. Misschien komt dit door een keizersnede. Na de operatie deed alles pijn, alles in mij deed pijn, ik ging serieus weg van anesthesie, ik werd gekweld door misselijkheid. Bovendien besefte ik direct na de geboorte niet helemaal dat dit mij was overkomen. De geboorte zelf was voor mij iets surrealistisch, onverwachts en niet volledig begrepen. Misschien waren er nog andere redenen ...
Ik dacht dat het tijd kost om de liefde voor een kind te bedrijven. Misschien moet ze, net als moedermelk, rijpen. In de eerste dagen, weken, maanden na het verschijnen van de baby verandert het leven van de vrouw volledig. Haar lichaam, hart en brein zijn zich bewust en accepteren deze veranderingen geleidelijk.
Ik heb mijn hele leven van andere mensen gehoord dat liefde voor een kind direct na de geboorte ontstaat. Ze verschijnt als uit het niets. De eerste dagen was ik erg bezorgd dat er iets mis was met mij. Ik voelde geen liefde voor mijn pasgeboren zoon. Ik was blij, niet depressief of verdrietig, maar tegelijkertijd hield ik niet van het kind.
Ik had geen liefde in het kraamkliniek toen mijn zoon net werd geboren, of thuis toen we terugkwamen, en ik begon te wennen aan een nieuw levensritme, waarin ik meestal voor de baby zorgde.
Ik herinner me wat ik tegenwoordig dacht: 'Hoezo? Hoe kan het dat ik voor mijn zoon hetzelfde voel als voor mijn kat. Is dit echt normaal? Is dat niet raar? .. "
Ik had het gevoel alsof ze me een Maserati hadden beloofd en in plaats daarvan Mustang hadden gegeven. Het was geweldig, maar ik verwachtte iets heel anders.
En toen kwam er plotseling liefde. Ik voelde dat ik wanhopig en voor altijd verliefd werd. Toen ik naar mijn zoon keek, stokte mijn adem in mijn keel. En ik had niet genoeg lucht om te ademen toen ik hem zag.Toen ik aan hem dacht, kwamen er tranen van vreugde in mijn ogen.
Mijn man en ik brachten op de eerste dag van het nieuwe jaar een zoon bij ons thuis. De eerste nacht was moeilijk voor ons. In het ziekenhuis was alles eenvoudig: de verpleegsters wasten, inbakeren en voeden de baby behendig. Thuis viel het allemaal op mij en mijn man.
De volgende ochtend leefden we nauwelijks van vermoeidheid, want de nacht verliep erg "leuk". Billy huilde midden in de nacht en wilde zijn borst niet nemen. Ik vroeg mijn ouders om bij ons te overnachten, omdat ik begreep dat mijn man en ik het lang niet uit konden houden.
Toen Billy weer huilde in zijn wieg, ging ik hem geruststellen. En toen sloeg hij me met zijn kleine handje. Tranen stroomden uit mijn ogen, ik snikte ontroostbaar en kon niet ophouden. Het was op dit moment dat ik me realiseerde, het was op dat moment dat mijn leven voor altijd veranderde en zoals nooit tevoren zal zijn. Ik ben verbonden met deze kruimel met de sterkste banden die je je kunt voorstellen.
De liefde die ik voelde was zo sterk dat ik er letterlijk van onder de indruk was, het was nergens anders. Ik voelde me almachtig en was klaar om de bergen in te slaan omwille van mijn zoon. Het kind is voor mij het middelpunt van het universum geworden.
Snikkend vroeg ik mijn vader om een foto van mij te maken omdat ik het begreep - ik wil dit moment mijn hele leven herinneren, het moment waarop ik verliefd werd op mijn baby. Ik kon niet stoppen met huilen, de tranen rolden uit mijn ogen.
De dag dat ik verliefd werd op mijn zoon, heb ik me een leven lang herinnerd. Dit moment staat nog steeds voor mijn ogen. Rustige muziek speelt, de kamer is schemerig en ik sta voor de wieg. Zelfs de beste regisseur had geen meer ontroerende en perfecte opname kunnen maken.
Adele zong "Feel my love" in de speler, en zelfs Stephen Spielberg zelf zou geen beter frame hebben gecreëerd. Ik herinnerde me de dag, het moment, de tijd dat ik verliefd werd. Ik werd verliefd op mijn zoontje. '
LEES OOK:
- Mam's verhaal: ik wil niet meer kinderen
- 3 zonden waar veel jonge moeders over zwijgen: een persoonlijk verhaal
- Hoe ik mezelf niet meer als een slechte moeder beschouwde: het verhaal van Inna Vaganova
- 12 dingen in het leven van moeder waar ze zich niet voor hoeft te schamen
- Een moeder die van haar baby houdt maar vrijheid mist
Nu heb ik twee van mijn favoriete zoon, met een leeftijdsverschil van 10 jaar. Bij mijn eerste kind had ik precies hetzelfde verhaal als bij een Amerikaanse moeder. Lange tijd begreep ik met hersens dat het mijn kind was, maar sterke gevoelens kwamen niet op. Maar dit duurde niet lang en na ongeveer 1-1,5 viel alles op zijn plaats. Ik dacht dat het zo zou zijn met de tweede. Maar nee - een gevoel van geluk en liefde kwam vanaf de eerste seconden van de geboorte ... Hoewel de hormonale veranderingen in het lichaam voor de tweede keer moeilijker waren.
Ik denk dat dit een normaal verschijnsel is en dat iedereen het meemaakt. Het is gewoon niet gebruikelijk om erover te praten. Ik geloof die Disney-feeën niet die direct na de geboorte van een kind in deze kosmische liefde duiken en niet alles lijken op te merken wat er rondom gebeurt.In eerste instantie is het verwarring, pogingen om te herstellen, taken te verwerken, gebrek aan slaap, stress en angst voor het leven van een klein persoon. Pas na het overwinnen van al deze 'charmes' van het moederschap, wordt deze onvoorwaardelijke liefde plotseling wakker. Iemand eerder, iemand later.
Het was zo, alleen mijn omstandigheid lokte mijn liefde voor mijn eigen kind niet uit - 2 maanden voor de geboorte verliet mijn man me. Waarschijnlijk in de pre-levering en na de leveringstermijn hield ik van niemand, zelfs niet van mezelf. Ik weet niet hoe het zou eindigen, maar mijn moeder heeft me voor een gesprek tot een goede psycholoog gereduceerd. Sommige van zijn woorden waren verslaafd - "dit is jouw creatie", "er zit de helft van jou in, en niet alleen van je man", "die het nog steeds nodig heeft, hoe je het ook doet". Over het algemeen drink ik nu geen kopje thee bij mijn kind, maar verwijt ik mezelf die beschamende periode.