Paano haharapin ang pag-atake at pagsalakay ng isang tatlong taong gulang na bata? Ang totoong kwento ni mom
Ang kalagayan ay masakit na pamilyar. Hanggang sa 3 taon, ang bata ay isang anghel sa laman. Pinuri siya ng lahat, magpakita ng halimbawa sa ibang mga bata. Sa edad na tatlo, parang napalitan siya. Sasabihin ng aking lola sa sitwasyong ito "jinxed". Dito ay hindi mo sinasadyang paniwalaan ito, dahil ang gayong mga pagpapakita ng pagsalakay sa aking direksyon mula sa bunsong anak na lalaki ay hindi maaaring tawaging normal sa anumang paraan.
Ang unang pagkakataon na nangyari ito sa palaruan sa harap ng mga hindi kilalang tao. Nang ilayo ni Nikita ang laruan sa batang babae, tumungo ako at kinuha. Bilang tugon, sinaktan ako ng aking anak. Sa sandaling iyon nais kong matumba sa lupa.
Pagkatapos ay mas masahol pa. Iyon ay ang lahat: naluluha ang buhok, hinila ang mga hikaw sa tainga, pag-tweak, kagat, panggagapang, pagsipa. Ang bata ay kahawig ng pangunahing katangian ng pelikula na "Omen", kung saan ang batang lalaki ay anak ng diyablo mismo.
Sa bawat oras na pinasiguro ko ang aking sarili, huminga ako ng malalim at sinabi sa isip: "Ginagawa niya ito nang walang malay, maliit pa rin siya, mayroon siyang isang immature na sistema ng nerbiyos, hindi niya mapigilan ang kanyang emosyon."
Ngunit, kapag sa susunod na pag-agaw ng isang plato ng pagkain ay lumipad sa akin, kung gayon hindi ko ito mapigilan. Sinimulan kong sigawan siya. Sa isang pagkabagay ng galit sinabi ko maraming mga masasamang bagay (hindi ko napunta sa mga detalye). Nang umiyak si Nikita, napagtanto ko na mali ako at, na may luha sa aking mga mata, sumugod sa kanya upang magsisi.
Ngunit ang "pagbugbog" ay hindi nagtapos, ngunit, sa kabaligtaran, ay sinamahan ng higit na kalupitan. Napagtanto ko na kailangan kong kumilos. Ikinonekta ko ang buong pamilya sa proseso - ang panganay na anak na babae, ang aking asawa, binalaan ang mga lolo at lola.
Una, sinimulan naming makipag-usap sa kanya nang sabay-sabay, ipinaliwanag na hindi mo magagawa ito, pangit, nasasaktan si nanay, walang saysay. Pagkatapos ay nagsimula kaming makipaglaro sa kanya, upang maglaro ng mga skits, sa gayon ay nagpapakita na ang kanyang pag-uugali ay mali - at muling walang kabuluhan.
At pagkatapos ay natapos ang aking kapayapaan, gayunpaman, tulad ng iba pang mga kalahok sa proseso ng edukasyon. Nagpasya akong magbalangkas kung ano ang pinahihintulutan. Oo, nagsimula akong sumigaw, kahit na sumigaw (maaaring ang lahat ng mga sikologo sa mundo ay patawarin ako).
Nabasa ko ang payo sa Internet: mas malinaw na nagpapahiwatig ng mga hangganan ng kung ano ang pinahihintulutan, ngunit, siyempre, huwag matalo bilang tugon, ngunit tumugon, halimbawa, nang may matalim na tunog. Nagpasya akong magalit nang tapik ang aking kamay sa mesa - natakot ang bata at, sa halip na paghagupit, pinindot laban sa akin. Mula noon, kumaway siya, at ginagawa ko ito. Nagtuturo din ako na humingi ng tawad kapag nasaktan ko ang aking ina. Ngayon, kung mangyari ang isang pagbabalik, agad akong umiyak, yakap at hinampas ako. Bagaman, sa pangkalahatan, ang mga salpok na tumama nang napakabilis ay walang kabuluhan.
Sa bawat oras, kapag siya ay i-on ang "demonyo", malakas na sinabi niya ang isang bagay na "sapat", "ihinto", "hindi na kailangan".Unti-unting naiintindihan ng bata na imposible na gawin ito, inisin at inis ang ina. Di nagtagal ay tinalikuran ni Nikita ang masamang ugali na ito.
BASAHIN DIN: Ano ang gagawin kung ang bata ay hindi sumunod sa iyo
