Nieśmiałe dziecko: co powinni zrobić rodzice? Jak pomóc dziecku poradzić sobie z nieśmiałością?

Nadmierna nieśmiałość wskazuje, że dziecko ma niską samoocenę. I chociaż nie zdaje sobie z tego sprawy, czuje się świetnie. Pomaganie takiemu dziecku polega na zwiększeniu zaufania do własnych działań i działań. I tutaj główną zasadą będzie - nie szkodzić! Niewłaściwe słowa i metody tylko pogorszą sytuację.

Czy warto na to zwrócić uwagę?

Z jednej strony skromność nadaje dziewczynie uroku. Nie możesz nazwać nieśmiałego dziecka denerwującym, denerwującym lub aroganckim. Są to wrażliwi i przyjaźni ludzie, zawsze będą słuchać, przyjdą na ratunek. Wierni przyjaciele wychodzą ze skromnych dziewcząt i facetów.

Z drugiej strony może być katastrofą, gdy dziecko nie jest w stanie normalnie komunikować się z dziećmi, bawić się z nimi, zaprzyjaźniać się. Przerażają go nowi ludzie i otoczenie. Dzieciak się martwi, ale nie może się powstrzymać.

Te małe problemy w przyszłości staną się ogromne. Nieśmiali ludzie często pozostają samotni, trudno jest im znaleźć drugą połowę i założyć rodzinę. Ze względu na nieśmiałość i sztywność są niewidoczni i bezskutecznie.

Człowiek jest istotą społeczną. Nie może żyć poza społeczeństwem. A obowiązkiem dorosłych jest pomoc takiemu dziecku. To znaczy uczyć, jak wchodzić w interakcje z ludźmi. I lepiej zacząć to robić we wczesnym dzieciństwie.

Psychologia: nieśmiałe dzieci

Nieśmiałość, niezdecydowanie we współczesnym życiu, jeśli nie wada, to z pewnością cecha charakteru, która przeszkadza na wiele sposobów. Skąd bierze się nadmierna nieśmiałość u dzieci i jak możemy pomóc dziecku?

Oznaki nieśmiałości

Nieśmiałe dziecko można łatwo odróżnić od tłumu. Z dala nie odchodzi od matki, chowając się cicho za jej plecami. Tam, gdzie bawią się wszystkie dzieci, to dziecko spokojnie siedzi na boku i patrzy ze smutkiem.

• Wspólne znaki Szybki puls, napięcie mięśni, obfite pocenie się, jasny rumieniec - pierwsze objawy. Kajdają dziecko, nie pozwalają mu się zrelaksować. W rezultacie dziecko odczuwa silny dyskomfort. Dołącz do tego cichy głos, nadmierne podekscytowanie, jeśli zostanie na to uwaga. Dziecko jest ostrożne w działaniu. Łatwiej mu w ogóle nie robić, aby pozostać niepozornym.
• Samokrytyka. Takie dzieci są zbyt wymagające wobec własnej osoby. Uważają się za gorszych od innych, gorszych. Dotyczy to zarówno wyglądu, jak i zachowania. W rezultacie kompleksy są jeszcze bardziej oddalone od ludzi.
• Zamknięcie. Zamknięte dzieci w dowolnym zespole.Trudno ich wciągnąć w rozmowę lub wziąć udział w zajęciach towarzyskich. Starają się milczeć na pytania, wolą samotność od zabawnych gier.
• Nieśmiałość. Każde dziecko będzie szczęśliwe, gdy będzie wychwalane, ale nie to dziecko. Łatwiej jest mu pozostać w cieniu, niż uzyskać odrobinę uwagi. Chwała publiczna dla niego to stres.
• Nieśmiałość. Lęk przed nowością i opinią publiczną. Nowi ludzie, miejsca, każda nieznana sytuacja. Dzieciak próbuje uciec od niej, aby się ukryć. Czuje się spokojny tylko w rodzinnej atmosferze.
• Niezdecydowanie. Takiemu dziecku trudno jest podejmować decyzje. Czuje niepewność we własnych działaniach i myślach. Wątpią go dręczące: postępuje właściwie, czy nie. Nawet małe zadania powodują ogromne trudności.
• Wada wymowy. Te dzieci w zwykłym życiu są niekomunikatywne, nie rozmawiają z nieznajomymi - są nieśmiałe. Publiczne występy są dla nich przeciwwskazane. Strach i lęk mogą prowadzić do jąkania się, potykania się w mowie.

Skąd bierze się nieśmiałość?

Aby pomóc dziecku przezwyciężyć nadmierną skromność i niepewność, musisz znać przyczynę jego pochodzenia. Czasami, eliminując źródło, sam problem znika.

• Dziedziczność. Jeśli bliscy krewni, w tym rodzice, w rodzinie cierpią z powodu nieśmiałości, dziecko może odziedziczyć tę jakość.
• Z powodu temperamentu. Flegmatyczny i melancholijny z natury jest podatny na nieśmiałość. Introwersja jest również charakterystyczna dla tego rodzaju temperamentu. Oznacza to, że koncentrują się nie na komunikacji zewnętrznej z otaczającymi ludźmi, ale na ich wewnętrznym świecie.
• Przykład rodziców. Dzieci uczą się interakcji ze społeczeństwem, powtarzając zachowania dorosłych. Jeśli w rodzinie jeden z krewnych ma tę cechę, dziecko może ją skopiować.
• Rodzicielstwo Czasami sami rodzice, nie podejrzewając tego, wywołują nieśmiałość u dziecka. Krytyka, częste kary, zakazy bez wyjaśnienia tworzą określone zachowanie dziecka. Stara się spełniać oczekiwania dorosłych.
• Okrucieństwo. Gdy rodzina znajduje się w sytuacji dysfunkcyjnej, pojawia się presja psychiczna, tyrania lub napaść, dziecko zamyka się, staje się nieśmiałe i otacza się.
• Długa izolacja. Innymi słowy, brak doświadczenia. Dzieje się tak, gdy dziecko często choruje i siedzi w domu. Przyczyną może być zamknięta polityka rodzinna rodziny. Rodzice mało czasu poświęcali dziecku na komunikowanie się z innymi dziećmi.
• Hyperopec. Jako rodzaj specjalnej (celowej) izolacji. Jest to nadmierna opieka nad rodziną i przyjaciółmi nad dzieckiem. Występuje u nadmiernie niespokojnych i podejrzliwych rodziców. W obawie o zdrowie dziecka lub w celu obrażenia go dorośli celowo nie pozwalają na kontakt z osobami z zewnątrz. Jest to typowe dla rodziców cierpiących na nadopiekuńczą opiekę nad dziećmi w „domu zamkniętym”.

[sc name = ”rsa”]

Nieśmiałe dziecko: przyszły przegrany?

Jak pomóc dziecku?

Dziecko nie poradzi sobie z tym zadaniem samodzielnie. W przyszłości mały problem może przerodzić się w wielką tragedię. Co powinni zrobić rodzice?

1. Pochwała. Zachęcaj i zachęcaj dziecko werbalnie: „odniesiesz sukces!”, „Jesteś taki mądry!”, „Jestem z ciebie dumny!”. Rób to tak często, jak to możliwe. Kiedy dziecko odczuwa wsparcie kochających rodziców, daje pewność siebie.
2. Zademonstruj, jak ważne jest. Poproś dziecko o opinię na temat konkretnego problemu. Wybierając ubrania, wszelkie zakupy do domu, niespodzianka dla taty, babci. Niech dziecko poczuje, że się go liczy, że jego opinia jest ważna. W ten sposób wzrasta samoocena dzieci.
3. Pokaż, że dorośli też się mylą. I nie ma się czym martwić. Władza rodzicielska ma ogromne znaczenie dla dziecka. Widząc, że nawet dorośli popełniają błędy, dziecko będzie miało inne podejście do własnych niepowodzeń. Naucz go, aby nie koncentrował się na błędach, ale spróbuj je poprawić.
4. Trenuj bez wysiłku. Dzieci próbują odgrywać role społeczne w grze. Doskonalenie umiejętności interakcji ze społeczeństwem w grach fabularnych: „Podczas wizyty”, „W klinice”, „Autobus”, „Zabawki idą do przedszkola”.Dziecko bez strachu i niepokoju może próbować w dowolny sposób. Tutaj możesz przećwiczyć użycie uprzejmych słów, jak się prawidłowo poznać, zasad zachowania w miejscach publicznych i nie tylko.
5. Daj zlecenia. Proste zadania, które dziecko może wykonać niezależnie. Zacznij od najprostszych: daj pieniądze sprzedawcy przy kasie, przekaż rzecz dorosłemu, pomóż zebrać niezbędne produkty w sklepie. I koniecznie wychwalaj.
6. Odwiedź zatłoczone miejsca. Będąc w zatłoczonych miejscach dziecko przyzwyczaja się do bycia w społeczeństwie. Ponadto widzi wzorce zachowań innych dzieci: sposób, w jaki się komunikują, poznają się i wchodzą w interakcje. Nie musisz nalegać na zabawę z dziećmi, pozwól im oglądać. Z czasem on sam będzie zainteresowany próbą. Ale często musisz być w takich miejscach.
7. Zaproś dzieci do odwiedzenia. Dziecko czuje się pewniej na swoim terytorium. Tutaj jest panem, wszystko jest mu znane tutaj. Łatwiej jest dziecku decydować o kontakcie z ludźmi otoczonymi przez znane otoczenie i zabawki.

[sc name = ”ads”]

„Rada psychologa dziecięcego” Jak pokonać nieśmiałość u dzieci?

Błędy rodziców

Nieśmiałe, skromne dziecko łatwo zranić. Zamyka się przed innymi, ale wszystko słyszy i rozumie. Czasami krewni i sami krewni, nie zdając sobie z tego sprawy, wywołują jego nieśmiałe zachowanie.

1. Chęć przerobienia dziecka. Dorośli stwarzają sytuację, której dziecko się najbardziej boi. Koncentrują się na problemie, dyskutują o tym na głos i proszą, aby przekazali wiersz publiczności. W przypadku nieśmiałych okruchów jest to stres. Efekt będzie odwrotny do oczekiwanego. Dziecko zamyka się jeszcze bardziej i przestaje ufać rodzicom.
2. Nie zwracaj uwagi. „Tak jest z nami!” lub „Dorastając, on się zmieni!”. Ignorowanie jest również błędem. Sama sytuacja się nie zmieni. To rozwinie się w kompleks, z którym nie będzie w stanie poradzić sobie sam. Dzieciak może pozostać nieśmiały, samotny i nieszczęśliwy do końca życia.
3. Czekam na szybki efekt. Nawet przestrzegając wszystkich zasad i środków ostrożności, nie oczekuj szybkiego rezultatu. Dziecko potrzebuje czasu. W każdym przypadku indywidualnie. Nie wymuszaj wydarzeń. Stwórz warunki, zachęcaj do najmniejszych osiągnięć i jego pierwszych niezależnych prób. Bądź przyjacielem swojego dziecka!

Czego nie da się zrobić kategorycznie

• Krytykować.
• Porównaj z innymi dziećmi.
• Wstyd w miejscach publicznych.
• Aby skupić się na problemie.

Wiele kompleksów ludzi ma swoje korzenie w dzieciństwie. Dlatego odpowiedzialność za szybką pomoc dla małej ukochanej osoby spoczywa na rodzicach. Im szybciej dorosły zwróci uwagę i pomoże dziecku, tym łatwiej i szybciej przejdzie ono przez „nieśmiałą” fazę rozwoju.

Czytamy również:

• Jak zwiększyć samoocenę dla dziecka
• 10 sposobów, aby nauczyć dziecko wierzyć w siebie i niczego się nie bać
• 12 wskazówek, jak wychować pewne dziecko
• Niepewne dziecko: jak pomóc dziecku stać się bardziej pewnym siebie
• Zła rada: jak wychować dziecko niepewne
• Jeśli dziecko nie jest nikim przyjacielem: walka z samotnością dziecka

Szkoła mamy. Nieśmiałe dziecko. Jak pielęgnować w nim wiarę w siebie i nauczyć go bronić siebie?