10 gier, aby pokonać agresję dzieci

W pewnym wieku rodzice zauważają, że dziecko wydawało się być zastąpione: staje się impulsywne i niekontrolowane. Zwykle dzieje się to w okresie od 2 do 4 lat i wiąże się z notorycznym kryzysem w wieku trzech lat. Niemożliwe jest „zaciśnięcie” i stłumienie silnych negatywnych emocji, co oznacza, że ​​trzeba im uciec. Najlepiej jest, aby dzieci odpuszczały parę gier. Jak pozbyć się agresji dzieci poprzez gry, omówimy poniżej.

Charakter dziecięcej agresywności

W niektórych sytuacjach pokazanie agresji nawet małym dzieciom jest całkowicie normalne. Natura położyła to tak, że gdy coś nam zagraża, bronimy się. Na przykład oddanie łobuza, który podnosi zabawkę w piaskownicy lub popycha, jest normalną reakcją obronną. Ale czasami agresywność staje się „chronicznym” stanem dziecka. Dziecko nie tylko się broni, ale także atakuje bez wyraźnego powodu. To sugeruje, że coś nieustannie naciska na dziecko, nie może się zrelaksować i jest stale „w plutonie”.

Aby praca z agresją dzieci przyniosła owoce, musisz znaleźć przyczynę tego stanu.

1. „Pogoda w domu”

Kiedy rodzice nieustannie kłócą się i krzyczą, dziecko jest chore. Małe dzieci charakteryzują się egocentryzmem, czyli poczuciem bycia „centrum wszechświata”. Z tego powodu w przypadku kłótni rodzinnych dziecko bierze wszystko na swój koszt, ponieważ wierzy, że całe życie rodziny kręci się wokół niego. W głowie dziecka pojawia się następująca łamigłówka: „Ponieważ mama i tata przeklinają, nie jestem dobry”.

2. Wątpliwe metody edukacji

Gdy rodzice nie mogą poradzić sobie ze swoimi emocjami i krzyczeć na dziecko (przydatne dla mam: co robić, jeśli ciągle krzyczycie na swoje dzieci)bić go, karanego ciszą i ignorowaniem, dziecko traci równowagę - stąd agresja. Nawet taka popularna wśród rodziców metoda straszenia dziecka separacją („Teraz wujek zabierze cię do niego” lub „Nie ma mnie, a zostaniesz tutaj”) powoduje zaburzenia zachowania, ponieważ oddzielenie dziecka od rodzica jest bardzo przerażające, a on jest zawsze w napięciu .

3. Dysfunkcjonalna atmosfera w przedszkolu lub szkole

Czasami w grupach dzieci są dzieci tyranów, które trzymają całą grupę lub klasę w napięciu, a reszta jest ciągle zmuszana do „uwolnienia kolców” w celu ochrony siebie. Niestety agresorami są nie tylko rówieśnicy, ale także nauczyciele (nauczyciele, nauczyciele). Aby utrzymać władzę nad zespołem dzieci, wykorzystują groźby i poniżają dzieci.

5. Odrzucenie i blokowanie uczuć i emocji dzieci

Małe dziecko to nie tylko uśmiech i śmiech, ale także kaprys (zobaczyć, jak reagować na kaprysy), krzyki, łzy, urazy. Jeśli negatywne emocje i uczucia nie są akceptowane przez rodziców, kumulują się i przekształcają w agresję.Brak akceptacji może przejawiać się w postaci zakazu uczuć („Chłopcy nie płaczą”) lub w postaci ośmieszenia uczuć („Rozpuść pielęgniarkę, och, jaka to piękna”).

6. Wysoki poziom lęku u dziecka

Często rodzice sami doprowadzają dziecko do niepokoju, jeśli martwią się nim na każdym kroku i wszędzie widzą niebezpieczeństwo („Nie możesz upaść na huśtawkę, spadniesz”, „Nie zbliżaj się do psa, to cię ugryzie”). Są po prostu z natury bardzo wrażliwe i wrażliwe dzieci, których wszystko przeraża. W obu przypadkach dziecko zaczyna myśleć, że świat jest mu wrogi, i wykazuje agresję jako obronę przed otaczającymi go niebezpieczeństwami.

Manifestacje agresji u dzieci

Agresywne zachowanie u dziecka może przejawiać się w następujących działaniach:

• walki;
• ugryzienia
• próbuje kopać, bić rodziców;
• imiona i niegrzeczne wyrażenia;
• agresywne działania skierowane na siebie (dziecko może drapać się w dłonie i stopy, gryźć się, ciągnąć włosy, walić głową);
• kłóci się z rówieśnikami, ponieważ dziecko nigdy nie zgadza się na ustępstwa;
• naśladowanie negatywnych bohaterów baśni (Koshchei Nieśmiertelny, Baba-Jaga), podczas gdy dziecko ignoruje pozytywnych bohaterów.

Gry - wypuszczanie pary

[sc: reklamy]

Pomaganie dziecku w wyrażaniu agresji, aby nikt nie doznał obrażeń, najlepiej wykonywać poprzez gry. Psychologowie identyfikują specjalne gry, w których można wypracować agresywne zachowanie, wyrzucić emocje. Te gry są odpowiednie dla całej grupy dzieci oraz w celu zabawy z mamą samotnie. Najlepiej jest wyznaczyć osobny czas na gry i nie ograniczać go w żaden sposób. Możliwe, że na początku dziecko nie zostanie wyrwane z niektórych gier.

Ciekawy: TOP 10 sportów i rozrywki sportowej dla dzieci w wieku od 0 do 5 lat

1. "Nazwy"

Aby zagrać, potrzebujesz małej piłki. Wstajemy z dzieckiem naprzeciwko siebie i zaczynamy rzucać piłkę. Przy każdym rzucie rzucający musi wymienić przeciwnika "Ofensywa" jednym słowem. To prawda, że ​​to słowo powinno być warunkowo obraźliwe: nie niegrzeczne przekleństwa, ale zwykłe słowa, na przykład: „Mamo rzodkiewka!” - „Wania jest arbuzem!” itp.

2. „Trzepak kurzu”

Świetna gra umożliwiająca agresję na fizycznym poziomie. Bierzemy miękką poduszkę średniej wielkości i prosimy dziecko, aby pomogło jej zrzucić z niej kurz. Dziecko może zrobić wszystko z poduszką: bić ją rękami, kopać, rzucać, a nawet krzyczeć.

3. „Walczmy?”

Uzbrój się z dzieckiem w małe poduszki i zorganizuj bitwę. Możesz odtwarzać muzykę, aby stworzyć zabawną atmosferę. Przed meczem uzgodnij zasady: możesz walczyć tylko z poduszkami, nie możesz wywoływać nazwisk. Jeśli ktoś otworzy ramiona lub powie chamom, gra się kończy. Ściśle przestrzegaj zasad.

4. „Ostrzał z śnieżkami”

Przygotuj z dzieckiem „muszle”: zmięty papier może służyć jako śnieżki. Rzucają się na siebie papierowymi śnieżkami, nie zapominając o chowaniu się w schronach i unikaniu „pocisków” przeciwnika. Dzieci bardzo uwielbiają tę „grę wojenną” i są w nią gotowe przez bardzo długi czas.

5. "Fajerwerki"

Przygotuj paczkę kolorowego papieru, który podarujesz dziecku. Istotą gry jest to, że dziecko najpierw rozrywa kawałki papieru na kawałki, a następnie wyrzuca skrawki. Najważniejsze jest, aby przygotować więcej papieru, aby dziecko bawiło się, aż skończy się zainteresowanie, a następnie musisz wspólnie wyeliminować konsekwencje gry z podłogi.

6. „Toczymy piłkę”

Bierzemy piłkę tenisową i kładziemy ją na powierzchni, aby nigdzie się nie toczyła. Zadaniem dziecka jest dmuchanie piłką tak, aby się poruszała. W bardziej złożonej wersji możesz wymyślić różne trajektorie i spróbować zmusić piłkę do przetoczenia piłki wzdłuż nich. Głęboki wydech, który jest nieunikniony w takiej grze, bardzo dobrze rozluźnia wszystkie mięśnie i uspokaja, więc ćwiczenia oddechowe są bardzo skuteczne podczas pracy z agresją.

7. "Burza"

Możesz zagrać w tę grę podczas pływania lub po prostu wciągnąć wodę do głębokiego i szerokiego pojemnika, wyobraź sobie, że to morze, i zaoferować dziecku burzę. Dziecko musi dmuchać do wody, aby powstały fale.

8. „Władca wiatru”

Siadamy naprzeciwko dziecka i ogłaszamy go władcą wiatru.Jego zadaniem jest dmuchanie tak mocno, jak to możliwe. Mama w tym czasie bawi się z dzieckiem, przedstawiając, jak wieje, i stara się oprzeć podmuchom wiatru.

9. „Uparty osioł”

Najlepiej jest, gdy dziecko leży na czymś miękkim, aby nie oderwać się od pięt. Dziecko leży na przykład na łóżku, unosi nogi i opuszcza je siłą, mówiąc „nie!”, „Na nic!”, „Nigdy!” itp.

10. Piłka nożna gospodarzy

Do gry potrzebna jest mała poduszka lub szmaciana kula (aby w przypadku czegoś nie rozbić żyrandola). Dziecko i mama (lub tata) grają w piłkę nożną, po uzgodnieniu, co można zrobić w grze, a czego nie. Chodzi o to, aby dać dziecku dużo do kopnięcia, zostawić piłkę.

Czytamy więcej:Gry uczące życzliwości dzieci

[sc: rsa]

Aby zrozumieć, które gry są bardziej skuteczne i interesujące dla Twojego dziecka, musisz wypróbować wszystkie opcje. Podczas gry nie skupiaj się na tym, że robisz to, aby przezwyciężyć agresję. Ciesz się tym procesem i uwolnij emocje - jest to bardzo ważne, aby osiągnąć dobry wynik.

Czytamy również:

• Dlaczego dzieci są niegrzeczne?
• Dziecko nie powinno drażnić!
• Czego rodzice nie powinni robić, gdy dziecko zachowuje się nie do zniesienia?
• 25 wskazówek, jak wychowywać dziecko w miłości i pokoju
• 10 wskazówek, jak przestać krzyczeć na swoje dzieci
• Top 10 błędów rodziców w rodzicielstwie

Udostępnij artykuł w sieciach społecznościowych 🙂

Agresja u małych dzieci, porady psychologa