Od urodzenia do 6 miesięcy: każdy towarzysz
Noworodek od samego początku nie może zrozumieć, jak działa świat. Za każdym razem, gdy matka go odbiera, dziecko rozpoznaje jej zapach, dotyk, głos i wkrótce zaczyna zdawać sobie sprawę, że po nich następuje uczucie i karmienie.
W ten sposób dziecko doprowadza matkę do granic swojego małego świata. Odróżnia ją od innych ludzi głosem, zapachem, delikatnym dotykiem.
Po około 3 miesiącach dziecko wyraźnie rozpoznaje jej twarz, na której wcześniej uchwycił tylko znajome rysy. Szybko reaguje także na bliskość mamy, odróżniając ją od innych ludzi. Jednak przez całe sześć miesięcy dziecko jest przyjazne i uśmiecha się do wszystkich, a także pozwala wszystkim trzymać się w rękach.
Rodzice są szczególnie zadowoleni, gdy przyjaciele słyszą o tym, jak przyjazne jest ich dziecko. Jednak na tle ogólnej życzliwości dziecko stopniowo przywiązuje się do swojej matki.
Sześć miesięcy: strach przed nieznajomymi
Około sześć miesięcy później zachowanie dziecka bardzo się zmienia. W tym czasie dziecko jest bardzo przywiązane do swojej matki, chce ją zobaczyć i tylko ją, i zaczyna płakać, gdy zbliżają się obcy. Mama staje się jego bezpieczną przystanią. Ojcze, dziadkowie mogą czuć się niepotrzebni. Ojciec może odczuwać dyskomfort ze świadomością, że dziecko nie chce spędzać z nim czasu. Starsi krewni mogą być zdziwieni i zaniepokojeni, że ich aniołek nie świeci już z radości, siedząc na kolanach. Dziecko nie lubi być z dala od matki, więc zaczyna płakać, gdy jest daleko.
Z tym zachowaniem nie ma nic złego, nie oznacza to, że dziecko się pogorszyło. Niezbędnym krokiem w rozwoju dziecka jest nauczenie się rozpoznawania obcych.
W poprzednich miesiącach jego matka dzieliła smutki i radość okruchów, opiekowała się nim podczas choroby, zapewniała wsparcie w opanowaniu jego ciała, rozumiała go bez słów. To, podobnie jak kontakt fizyczny, pozwoliło Mamie stać się główną osobą w życiu dziecka, z którym lubi spędzać czas przede wszystkim.
Teraz dziecko wie, że oprócz niego i matki istnieje cały świat i wciąż się go boi. Dlatego zwraca się o wsparcie do osoby, do której jest tak przywiązany. Dziecko nie chce widzieć nikogo poza matką, ale jest to tymczasowe.
Ten etap „rozpoznawania siebie i innych” może dezorientować i męczyć rodziców, ale jest to norma i warunek rozwoju społecznego i emocjonalnego. To pierwszy krok, na którym dziecko podąża ścieżką, aby nauczyć się odróżniać nieznajomych od tych, których naprawdę kocha. Ta umiejętność pomoże również budować silne relacje w wieku dorosłym.
Po 9 miesiącach: budowanie prawdziwego związku
[sc name = ”rsa”]
Strach przed nieznajomymi trwa od 2 do 8 tygodni. W tym okresie dziecko może zostać odizolowane od swojego ojca. Jednak między 8 a 9 miesiącem ponownie wznowi relacje z ojcem, ale w bardziej dojrzałym sensie. Stopień przywiązania dziecka do ojca zależy od tego, ile zaangażowany w proces opieki nad dzieckiem. Dziecko może rozpoznać ojca i uwielbia się z nim bawić, ale często nie zajmuje on tak bliskiej pozycji jak matka, ponieważ rola osoby zarabiającej w rodzinie oznacza mniejsze zatrudnienie w codziennych zmartwieniach. Ojciec staje się znacznie bardziej znaczący w oczach dziecka po kilku miesiącach, a nawet latach.
Stopniowo dziecko nawiązuje bliższe relacje z innymi członkami rodziny lub bliskimi przyjaciółmi rodziców, ale o uczuciach dziecka decyduje stopień zaangażowania dorosłych. Zachowanie dziecka w stosunku do dorosłych spoza rodziny jest bardzo powściągliwe. Teraz wyraźnie określa różnicę między bliskimi krewnymi, przyjaznymi przyjaciółmi i nieznajomymi. Relacja krwi nie ma dla niego znaczenia. Jego relacje z sąsiadem mogą być bliższe niż z babcią, która mieszka daleko.
Do końca pierwszego roku dziecko może się czołgaći czasami iść, interesuje się światem zewnętrznym, odważnie idzie kilka metrów bez mamy i taty, ale natychmiast wraca pod ich opiekę, gdy tylko zobaczy miejsce, które niesie potencjalne niebezpieczeństwo, a także jeśli jest zmęczony lub ranny; przyjazny dla znajomych nawet poza rodziną, ale nie bezkrytycznie, jak miał 4 lub 5 miesięcy.
Czytamy również: Co zrobić, jeśli tata boi się zostać z dzieckiem - 7 prostych wskazówek
Starsze niż rok
W ciągu 2 i 3 lat przywiązanie dziecka do rodziców staje się wyraźniejsze. W jego stosunku do nich pojawia się nowy aspekt dawania miłości w zamian. Chce się dzielić, nawet jeśli ma tylko kawałek suszonej bułki. Dziecko jest niespokojne, jeśli wydaje mu się, że rodzic został przez coś zraniony lub zmartwiony. W takich przypadkach dziecko chce zapewnić wsparcie, może pocałować się wygodnie. W tym wieku dzieci uczą się kochać.
Gdy dorastają, rodzice zaczynają oczekiwać bardziej powściągliwego zachowania, a ponieważ dziecko kocha swoją mamę i tatę, nie chce zawieść ich oczekiwań i robi to, co mówią mu dorośli. Stopniowo zaczynają oczekiwać od niego, że on sam poradzi sobie z rozczarowaniem, nauczy się iść do toalety i zamiast pochopnych działań najpierw wszystko powie.
Dziecko może zaakceptować ograniczenia, ponieważ są one nakładane przez tych, których tak bardzo kocha. Chce czymś zadowolić swoich rodziców, chce być z nimi w harmonii, chce być taki jak oni. Rodzice są związani z dzieckiem, ze zrozumieniem odnoszą się do wewnętrznej walki dziecka i dają mu czas. Są cierpliwi i gotowi w każdej chwili zachęcić syna lub córkę do chęci właściwego postępowania.
Na początku dziecko robi to, co mu powiedziano, tylko dlatego, że mu o tym przypomina. Po pewnym czasie wiele wzorców zachowań zostaje przyjętych i staje się dla dziecka czymś naturalnym, co stanowi podstawę zachowań w społeczeństwie poza rodziną.
Czytamy również: Dlaczego dziecko nie przyjmuje żadnego z krewnych i komunikuje się tylko z mamą
https://www.youtube.com/watch?v=fFedUnKuJ2s
